Kryminał domowy. Ładnie, cicho, nikt nie śpi.

Kryminał domowy. Ładnie, cicho, nikt nie śpi.

Vermeer by Dorothee Golz

Dziś przełomowy dzień. Nieuchwytnie jestem tuż po przełomie, zaskoczona, że się wydarzył, cichutko i ładnie.

Jak zwykle, rzeczom cichym i ładnym towarzyszyło wielkie Bang w postaci Córkinii, która zwlokła siebie i pluszowego kota w porze pociągu do Jumy, po czym poszła zapalić światła w całym domu i obwieścić, że jest już dzień.

Nie był.

Utulałam i uciszałam w trybie sen na jawie + zanik czynności życiowych. Byłam tak zmęczona, że nawet instynkt morderczy z rezerwacją na wstawanie przed świtem się nie ocknął.

Byłam tak zmęczona, że oczywiście nie usłyszałam rzeczy tak banalnej jak budzik. Mogę za to przeprowadzić warsztaty pt. Kaskadowanie spóźnienia. Etap I wściekłość i wrzask najstarszej Córkinii, która spóźnia się na (tu wstaw dowolną nazwę sprawdzianu), Etap II szybcy i martwi robią śniadanie dla niesiebie i prostują zmarszczki na wyrazie twarzy otoczenia, Etap III consolatio espresso con variazione ad absurdum, gdy nie ma dzieci w domu, nam się już nie chce spieszyć, a przecież to my powinniśmy, ale przecież dopiero teraz mamy chwilę nie dla ciebie.

Z tej perspektywy dzień wygląda trochę jak koń Lucciano Pavarottiego: wielki, niezwykły, niemęczący się, ale z wyraźnie wjeżdżającą w błoto pęciną.

No to biegniemy.