Darcie pierza w Smardzach

Straszliwie potrzebowa艂am i potrzebuj臋 kobiet. Ca艂ej wioski kobiet. 呕eby zrozumie膰 t臋 cz臋艣膰 siebie oddzielon膮 od w艂asnej historii, mniej pojedyncz膮.

Mieszkam teraz w mie艣cie, w 艣wiecie nie-mam-czasu. Jestem element nap艂ywowy, jak 艂zy do oczu, troch臋 sobie 偶yj臋, a troch臋 si臋 boj臋, dzie艅 jak co dzie艅. W rachitycznych ogr贸dkach kamienic prze偶ywalno艣膰 kwiat贸w jest znacznie ni偶sza ni偶 ta, w kt贸rej ja wyros艂am. Nie poznam historii s膮siadek, bo wymieniamy si臋 tylko zdawkowym nazwiskiem w domofonowym bon tonie.

Nie wiem, jak hodowa膰 tu swoje dzieci i jak si臋 tu starze膰. Kiedy艣 ludzie pomagali sobie opowie艣ci膮, dziel膮c si臋 ni膮 jak op艂atkiem, rany opatruj膮c komentarzem, dziedzicz膮c, wsp贸艂p艂acz膮c. A teraz ka偶dy wst臋pnie podejrzany, od pierwszego dzie艅 dobry tania sensacja zwyk艂ych 偶yciorys贸w, taksonomia metek, tw贸j szcz臋艣liwy numerek to 997. Ja posz艂am g贸r膮, a oni ci膮gle pr膮 przed siebie.

Nie, nie ogarniam 艣wiata, cho膰 g艂ow臋 mam tak wielk膮, 偶e nie chcieliby艣cie kupowa膰 na ni膮 czapki – ka偶da ma艂a. Wzorce czerpane z rodzic贸w nie wystarcz膮, nigdy i nikomu nie mog膮 wystarczy膰. Ja czerpana z rodzic贸w powinnam si臋 ju偶 dawno wywin膮膰 podszewk膮 i wzi膮膰 ca艂kowit膮 odpowiedzialno艣膰 za swoje terytorium. Tymczasem zbyt cz臋sto patroluj臋 sam膮 siebie z l臋kowym skurczem serca, kobieta Ikea, skr臋cona w kostce z gotowych element贸w, blada.

Wiem, 偶e moja znieruchomia艂a historia mnie degeneruje, 偶e potrzebuj臋 wi臋cej historii ni偶 w艂asna, wi臋cej kobiet ni偶 w lustrze, wi臋cej cudzego, bo mo偶e w艂a艣nie moje. Ta potrzeba, naturalna, mocna i powi膮zana zwrotnie z potrzeb膮 pisania, dorasta艂a ze mn膮 i trafia艂a we mnie wielokrotnie, a ze wzmo偶on膮 si艂膮 powr贸ci艂a niedawno, kilka miesi臋cy temu, i wreszcie wybuch艂a. Potrzeba wys艂uchania kobiet. Poznania innych historii ni偶 w艂asna. Pog艂臋bienia perspektywy, tak aby zrozumie膰, co w przesz艂o艣ci by艂o wzorem i prawid艂owo艣ci膮, co natur膮, co kultur膮, co spo艂eczno艣ci膮, co rodzicem, co pokoleniem, a co patologi膮.

Zacz臋艂am pisa膰, 偶eby zaczerpn膮膰 z opowie艣ci, 偶eby przepisa膰 si臋 na czysto, silniejsza. Zacz臋艂am m贸wi膰 po latach nieudolnego milczenia.

Wsp贸lne darcie pierza. Czy mo偶ecie by膰 moj膮 wiosk膮? Prosz臋?